#14 Antimatter - The Judas Table

~Η εικοσάδα και τα κείμενα είναι από τον @naumaxos~

Οι Antimatter είναι το συγκρότημα που ξεκίνησε ο Mick Moss παρέα με τον Duncan Patterson (τον υπεύθυνο για τα καλά άλμπουμ των Anathema) όταν ο τελευταίος άκουσε τυχαία κάποια τραγούδια του πρώτου και του φάνηκαν παρόμοια με demo που είχε ετοιμάσει και δεν είχε ακούσει κανένας (spooky) για το Alternative 4 των Anathema (παράδειγμα καλού άλμπουμ των Anathema). Έκαναν μαζί 3 δίσκους πριν ο Duncan δει το φως και αποφασίσει ότι αφού πλέον οι Anathema ενδιαφέρονται να αντιγράφουν τους Radiohead και να κάνουν κάθε μήνα ακουστικές περιοδείες (πιθανότατα γιατί έτσι θα μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληγωμένες μαυροφορεμένες έφηβες αντί για ιδρωμένους μεταλλάδες που γκαρίζουν “Παίξε κάτι από το Pentecost III ρε”) γιατί να συνεχίσει να ασχολείται με ένα 40αρη μανιοκαταθλιπτικό από το Λίβερπουλ και να μη γράψει αυτός από μόνος του το επόμενο Alternative 4 (πρότζεκτ το οποίο ονόμασε... όλοι μαζί... Alternative 4, προφανώς για να μην υπάρχουν αμφιβολίες).

Η πλάκα είναι όμως ότι ο παλιόφιλος ο Μικ τα κατάφερε μόνος του και έβγαλε ένα δίσκο που θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί Alternative 5, Alternative 4.5 ή κάτι σαν αυτά τα χαριτωμένα που κάνουν στο Χόλιγουντ που βάζουν τους αριθμούς μέσα στο όνομα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η έκδοση των 2 cd που περιλαμβάνει και commentary track για κάθε τραγούδι ξεχωριστά από τον ίδιο το Μικ, όπου πέρα από τα γνωστά “εδώ παίζει κιθάρα αυτός, αυτό μου ήρθε ένα βράδυ στον ύπνο μου κτλ” μιλάει σε βάθος, ωμά, χωρίς περιστροφές, πολλές φορές με ίσα μέρη αυτοσαρκασμού και αυτολύπησης για το ότι όλο το στιχουργικό κόνσεπτ είναι εμπνευσμένο από διάφορες γυναίκες της ζωής του που τον πλήγωσαν, τον κορόιδεψαν, τον παραπλάνησαν (μία μάλιστα του έκλεψε και μερικά λεφτά).

Κι έτσι λοιπόν ο Μικ αντί να κάνει αυτό που κάνουν όλοι σε αυτές τις περιπτώσεις, να ποστάρει δηλαδή στο facebook το Fuck You των Archive ή να αρχίσει τα σεξιστικομισογύνικα “όλες είσαστε έτσι” ή τουλάχιστον τις ρομαντικές αυταπόδεικτες, επιφανειακές μισοαλήθειες που αν τις σκεφτείς πάνω από 3 δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις ότι δε βγάζουν κανένα λογικό νόημα (μπορεί στο αγγλικό τουίτερ να μην πουλάνε αυτά τόσο όσο στο ελληνικό, δεν ξέρω), γράφει 10 τραγούδια γεμάτα πίκρα για να ξορκίσει όλα αυτά που πέρασε αποφεύγοντας παράλληλα τον σκόπελο της κλαψομουνίασης. Σίγουρα δε προτείνεται για ηλιόλουστες ακροάσεις.